Ik hou van hoekjes. Thuis heb ik een TV -hoekje en in dat hoekje staat een bank met een hoekje. Dat hoekje is van mij. De hele familie weet dat dat mijn hoekje is. Dekentje er bij, kopje thee of een wijntje en je hebt geen kind meer aan me.
Het voelt knus en geborgen. Een soort vriendelijke afzondering zeg maar. Ik ben er wel, maar toch ook weer niet. Laat me maar even.
Natuurlijk komt het met een grote familie voor dat ik het hoekje regelmatig moet afstaan. Dan zit je keurig rechtop aan de andere kant van de bank en heeft één van mijn bloedjes mijn plekje ingenomen..mmm, minder.
Hoekje in een hoekje
Dus bouw ik in huis verder aan nog meer hoekjes. Er is zelfs al een lijst met ideeën om de huiskamer opnieuw in te richten.
Maar nu ben ik voor een paar dagen de Waddenzee overgestoken. Tijd om ruimte te maken in mijn hoofd en nieuwe songs te schrijven. Het borrelt aan alle kanten en ik hoef alleen nog maar de rust op te zoeken, zodat het er ook uit kan.
En daar zit ik dan: In een hoek van Nederland, in een hoekje van een eiland, in een ieniemini knus kamertje met een bed in een hoekje en 10 minuten lopen naar zee…heerlijk!
Deze dagen leveren zeker iets op. Ik vind het heerlijk! Mijn haar is van een elegante – Franse- chanson – look naar een ontplofte-Stevie Nicks- uitvoering gegaan en ik heb een eigen taal ontwikkeld met de lokale schaap bevolking. ’s Ochtends na het ontbijt maakt ik een wandelingetje naar zee en onderweg bekijk ik het mooie schilderij van prachtige groene weilanden waar geen eind aan lijkt te komen. In de verte zie ik de vuurtoren en de duinen. Als ik maar eventjes stil blijf staan op de verlaten weg, komen er schapen en lammetjes naar me toe gelopen.
Koetjes en schaapjes
Na twee dagen besluit ik een gesprek aan te gaan met ze. Wist je trouwens dat elk schaap z’n eigen klankkleur blijkt te hebben? En er zitten onderling ook erg grote verschillen in. De ene krullebol klinkt echt veel hoger dan dat ik vooralsnog had ingeschat, terwijl een andere echt verrassend laag kan. En HARD! sjongejonge wat een volume komt er uit zo’n schattig bolletje. Voordat ik het weet sta ik mee te zingen met het Groot Amelands Schapenkoor. Niet wetende dat achter mij iemand mij al een tijdje staat gade te slaan… Als ik op een gegeven moment toch in de gaten krijg dat ”we” bezoek hebben, kijk ik in een vrolijk grijnzend gezicht. Het blijkt de land eigenaar te zijn. Met het rood op mijn kaken maak ik een snel babbeltje over koetjes en schaapjes en loop daarna naar zee… Daar in de duinen maak ik het begin van de derde song op mijn EP: ‘Take it slow’. Een dag later schrijf ik ‘Between sunsine and rain’.
kraamtranen
Terwijl de veerboot afvaart op weg naar huis en ik door een uitgelaten schoolklas de meeuwen niet meer hoor, bekruipt me heel even, (een nanoseconde) een heel bekend gevoel. Toen jaren geleden mijn kraamhulp afscheid nam na een week, voelde ik me namelijk ook zo;
Verdriet ( paniek?) omdat ik afscheid moest nemen van haar en het daarna allemaal alleen moest doen als kersverse moeder. Toch werd ik wel goed verzorgd en zielsgelukkig met mijn kind achter gelaten. Twee nieuwe songs zijn geboren en ik ben zo trots en gelukkig, dat is met geen pen te beschrijven.
Dag lief eiland, tot snel! En ja hoor, daar zijn ze toch nog, de (kraam?) tranen. Even een hoekje opzoeken….